Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Το big χαμόγελο του Αλφόνσο Φορντ

Έπιασα τον εαυτό μου να σκαλίζει τις αναμνήσεις με το που έμαθα για αυτή την ιδιαίτερη βραδιά στου Παπάγου προς τιμήν του Αλφόνσο Φορντ. Έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται, να χαμογελάει κρυφά.
 
Έπιασα τον εαυτό μου, αν και δεν το ήθελα, να δακρύζει. Οι συγκινήσεις από τις θύμησες με τον Αλφόνσο Φορντ, τα χρόνια που κάλυπτα το ρεπορτάζ του Περιστερίου για την εφημερίδα Τα Νέα ήταν μεγάλες.
 
Ο τύπος ήταν καλαθομηχανή από τις λίγες. Δεν ήταν ψηλός, αλλά ήταν όλο μυς! Θυμάμαι το έλεγαν ακόμη και οι συμπαίκτες του που τον αντιμετώπιζαν στις προπονήσεις και δεν ήξεραν τι άμυνα να ακολουθήσουν. «Όπου τον αγγίξεις είναι σαν πέτρα» έλεγαν και ξανάλεγαν. Παιδιά, όπως ο Παπαμακάριος, ο Πελεκάνος, ο Κρητικός που πρωταγωνίστησαν τα επόμενα χρόνια… Από εκρηκτικότητα; Φεράρι!
 
Αυτός ο αθλητής που ήταν κόσμημα για τα ελληνικά γήπεδα, με το που τελείωνε το ματς, μεταμορφωνόταν σε άγγελο. Έβλεπες εκεί στο Περιστέρι με τη λήξη, μία… πινέζα, έναν λιλιπούτειο φίλο του μπάσκετ να μπουκάρει αμέσως στο παρκέ και να σουτάρει εκπληκτικά, πετυχαίνοντας απίστευτα καλάθια. Η μπάλα ήταν ίσαμε το… μπόι του. Ήταν ο γιός του! Φτυστός ο πατέρας του. Ο Τζούνιορ Αλφόνσο Φορντ.
 
Ανείπωτη χαρά για τον Αμερικανό που έτρεχε να τον σηκώσει στους ώμους και τον μικρό να μην… ξεκολλάει από τα καλάθια, θαρρείς και ήθελε να πετύχει τόσους πόντους, όσους και ο μπαμπάς! Στο σπίτι τους στην Πετρούπολη μάλιστα του είχε φτιάξει μία μπασκέτα για να συνεχίζει εκεί το… παιχνίδι του. Τριών ετών και με άλμα, μεγαλύτερο, από αντίστοιχα παιδιά της ηλικίας του, λόγω γονιδίων!
 
Εκεί, στο σπίτι τους στην Πετρούπολη, έδιναν μπαμπάς και γιός τις δικές τους μπασκετικές μάχες με τη σύζυγό του την Πάολα να προσπαθεί να βάλει…τάξη!
 
Μία τέτοια παρόμοια καλαθομηχανή ήταν παλαιότερα και ο Μίτσελ Ουίγγινς στον Σπόρτιγκ, μία ομάδα που επίσης αγωνίστηκε ο Φορντ, μετά τον Παπάγου, ωστόσο η σωματοδομή του Αλφόνσο ήταν το κάτι άλλο. Το απέδειξε και σε επίπεδο Ευρωλίγκας, όπου το Περιστέρι ήταν η ευχάριστη έκπληξη με τον Φορντ να έχει δημιουργήσει απίστευτο δίδυμο με τον Μπάιρον Ντίνκινς.
 
«Αν χρειαστεί θα πετύχω και 40 πόντους. Είμαι επαγγελματίας εκτελεστής. Για αυτό πληρώνομαι» μου είχε πει σε μία συνέντευξη ο Αλφόνσο, ο μεγάλος πονοκέφαλος για τους αντίπαλους προπονητές. Ακόμη και οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης υποκλίνονταν σε αυτή τη μπασκετική προσωπικότητα, που έβρισκε τρόπους να στέλνει τη μπάλα στο διχτάκι.
 
Στο τέλος οι φίλοι του μπάσκετ περίμεναν ουρά για ένα αυτόγραφο. Ο Φορντ φορούσε το πλατύ χαμόγελό του και δεν άφηνε κανέναν παραπονεμένο, ξεχνώντας την κούραση του αγώνα.
 
Ο Φορντ, λόγω χαρακτήρα, ήθους και αγωνιστικής αξίας, αγαπήθηκε στην Ελλάδα όσο λίγοι αθλητές. Το απέδειξαν όχι μόνον αυτοί που βρέθηκαν στο Σαλούν σε αυτό το παιχνίδι του Παπάγου (εύγε) προς τιμήν του, αλλά και όλοι οι άλλοι, που έχουν μόνο μία καλή κουβέντα να πουν για αυτόν. Ακόμη και αν δεν πουν, θα έχουν κάνει μία θετική σκέψη και αυτό λέει πολλά.
 
Ο Φορντ άφησε πίσω του ανθρώπους που τον λατρεύουν, πλούσιες μπασκετικές αναμνήσεις. Και για να κλείσουμε με ένα χαμόγελο, θυμάμαι που μου έκανε πλάκα λέγοντας «Φίλε το όνομά μου μπορεί να είναι Φορντ, αλλά εμένα μου αρέσουν οι Μερσεντές»!

Από: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου